Mens en lijden: geconfronteerd worden met lijden.

op welke manier reageren mensen als ze met lijden geconfronteerd worden?

Elke persoon is ander dus elke persoon reageert weer anders op lijden. Sommige zullen het niet aan de buiten wereld tonen, en zichzelf van binnen uit opeten. Anderen schreeuwen het uit van verdriet of van de pijn. Sommigen durven hulp te vragen. Anderen bieden hulp aan als ze mensen zien lijden. maar vaak durven mensen niet te reageren op iemand die aan het lijden is; waarom eigenlijk niet? Je durft er dan niet langs te gaan of te vragen hoe het met ze gaat. Ik denk dat we dan bang zijn om de emoties te zien? bang voor de pijn en het lijden van de ander te voelen, dus uit angst.
In mijn jeugd had een vriendin van mij kanker. een gezwel in haar been; Ze heeft chemo kuren en bestralingen gehad. Ze was zo zwak en ging zo hard achteruit. haar hoofd was kaal; maar zelf was ze sterk, of ze liet niet merken dat ze zich rot voelde ondanks dat ze zo ziek was van de chemo´s probeerde ze zelf positief te blijven. Uiteindelijk moest ze een operatie ondergaan en werd haar been geamputeerd. Dat haar been was afgestaan moesten haar ouders haar vertellen nadat ze was bijgekomen van de operatie; Pas toen kwam al haar verdriet, al haar woede en emotie. verschrikkelijk! Als ik dan nu vandaag de dag naar haar kijk hoe sterk ze was tijdens dit verschrikkelijk lijden dan kunnen we daar een voorbeeld aan nemen. Ondanks dat er werd uitgesloten dat ze ooit nog kinderen kon krijgen ,heeft ze een prachtige dochter, een gezin en ze kan zelfs met een aangepaste auto rijden, ze wil graag werken en gaat daar met volle zin naartoe. ze geniet van het leven!
Er is ook veel lijden, bijvoorbeeld in Afrika de hongersnood en de armoede. Waar wij bijna allemaal ons hoofd voor wegdraaien; Het raakt ons niet omdat we het zelf zo goed hebben en het niet met ons te maken heeft; Al wij allen een klein steentje zouden bijdragen in de hulp daar zouden ze minder hoeven te lijden dan nu. Er wordt een hoop gedaan om de mensen daar te helpen, maar dat is lang net voldoende; Voldoende is het pas als er geen mensen meer doodgaan van de honger!
Sta de persoon bij die het moeilijk heeft en lijdt. Herinneringen opraken doen mensen die zijn achter gebleven vaak goed, zo hebben ze het gevoel dat de verleden persoon niet vergeten zal worden.
Je kan mensen afleiden door leuke dingen te gaan doen, maar ik vind dat zelf niet een super oplossing. Van zodra ze dan weer terug thuis zijn, kan het lijden weer opnieuw beginnen, omdat ze dan weer de tijd hebben om over hun lijden na te denken; Ik denk dat zulke personen eerst hun verdriet moeten verwerken en dat zal niet door de gedachte op iets anders te zetten.